کد مطلب:28302 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
1540. امام علی علیه السلام - از سخن وی با عبداللَّه بن زمعه ÷كه از پیروان او بود و در دوران خلافتش بر وی وارد شد و از او درخواست مالی كرد -: این مال، نه از آنِ من است و نه از آنِ تو؛ بلكه غنیمتِ مسلمانان است كه در سایه شمشیرها به دست آمده است. اگر در جنگ با آنان شریك بودی، تو نیز به اندازه آنها سهم داری؛ وگرنه، دستاورد آنان، برای غیر دهان هایشان نیست.[2]. 1541. دعائم الاسلام: [ علی علیه السلام ] نشسته بود و مالی را میان مسلمانان قسمت می كرد. پیرمردی كهن سال، كنارش ایستاد و گفت: ای امیرمؤمنان! من پیرمردی كهن سالم، چنان كه می بینی، و برده ای مُكاتَب[3] هستم. از این مال به من كمك كن. فرمود: «به خدا سوگند، این ثروت، دست رنج من نیست. ارث پدرم هم نیست؛ لیك، امانتی است كه برای نگهداری به من سپرده شده و من به صاحبانش بر می گردانم؛ امّا بنشین». پیرمرد نشست و مردم، گرداگرد امیر مؤمنان بودند. به آنان نظر افكند و فرمود: «خدای بیامرزد كسی كه پیرمرد كهن سال سنگین بار [بدهكار بابت مكاتب بودن] را یاری رساند!» مردم، شروع به كمك كردن كردند.[4].
1539. امام علی علیه السلام: سخاوتمندی زمامداران در اموال عمومی مسلمانان،÷ ستم و عهدشكنی است.[1].